Cehaletin verdiği mutluluktu bizi yaşama sürükleyen. Ama nerden bilebilirdik bizi en kuytu acıların içine çekenin yine o merak olacağını. Tanrısal bir güçle bilseydik belki istemezdik yaşamayı bu kadar. Hiçken mutluyduk ama varolanı yitirdiğimizde yok olduk. Var olanı yitirmek daha zordu hiçlikten. O yüzdendir ki tüm düşünürler hiçliği seçerken biz onları anlamadık ve müstehzi bir tavırla, aslında kendimizle alay ettiğimizi bilmedik, bilemedik. Bilseydik yapmazdık. Bilselerdi yapmazlardı.