Dünyanın sessizliğe bürünmesinin ardından tam bir yıl geçti. Her sabah olduğu gibi bilgisayarımdan geçen senenin sabah haberlerini izliyorum. Son kalan kahvemi de bitirdim. Sanırım şimdilik suyla idare etsem iyi olacak. Ama acilen gezmediğim evleri tespit edip kahve aramam lazım yoksa bu baş ağrısı beni çıldırtacak. Çok komik. O kadar yıl şehrin gürültüsünden şikayet edip şimdi tam da sessizliğe kavuşmuşken zihnimin kendi gürültüsünü susturmaya çalışmak. Sanırım Tanrı üzerimdeki etkisini hala hissettirmeye çalışıyor. Elinde kalan sadece ben olunca kaderime yoğunlaşması kolay tabi. Milyarlarca insan varken O’ndan saklanması zor değildi ama şimdi hep kafamın içinde ve tek oyuncağınada iyi davranmadığını söylemek yanlış olmaz. Kim bilir belkide benden başkaları da vardır.