1000 sayfalık resimsiz kitabımda, Türkiye’de basılmış gibi yalnız hissediyorum kendimi. Kitap okuma oranı, saf sevgi barındıran ilişki oranından bile düşük olan bir ülkede kim okur ki beni. İçi dopdolu bir kitap yerine para basımında kullanılsaydı kağıtlarım keşke. En azından el üstünde tutulurdum yalandanda olsa.
1 Yorum
Ara ara gelirdim buraya, epeydir uğramadığımı fark ettim az evvel. Tekrar geldim ve bu yazınızla karşılaştım. İçim burkuldu; kitabınızı merakla heyecanla beklerken ‘kim okur ki beni’ sitemle karışık cümleniz yüreğimi dağladı. Değerli bir hocam idiniz, değerli bir yazar olarak da yer edineceksiniz hayatımda. Uzattım sanki; velhasıl kelam Osman hocam, ben okurum kitabınızı; kitabınız biz kitapseverlere pek çok güzel şey katacaktır, mahrum bırakmayınız…