Sık-ıl-mak; yani birisi ya da bir şey tarafından baskıya uğramak. Peki insan neden tek başınayken de bu kelimeyi kullanır. Yani nedir onu yalnızken sıkan şey?
Eğer hayali varlıklardan söz edecek kadar delirmediysek, aslında insanı sıkan yine kendisidir. O halde soru basit: İnsan kendi kendini neden sıkar ve bunun sorumlusu zaten kendisiyse bundan neden şikayet eder? Yani eğer sıkılmak istemiyorsan kendini sıkma dimi ama. Ya da daha derin mi düşünmek lazım? Aslında zaten sürekli olarak dünya hayatından sıkılıyoruz ve beden ruha dar geliyor ama bunu sadece yalnızken mi farkediyoruz? Eğer gerçek cevap buysa o zaman anlamalıyız ki aslında biz buraya ait değiliz ve ne kadar çabalarsak çabalayalım asla da burada tam manasıyla mutlu olamayacağız. Farkında olmadan ölümden sonraki hayatında akılcı kanıtını mı verdik ne? Akıl işte bu kadar üstün bir varlık: Sıkılmak kelimesinden geldiğimiz noktaya bakın:) O halde neymiş: Düşünmek, varolmanın ilk şartı.