Şimdi Hiç’iz işte…

Tüm yazılarımda, tüm şiirlerimde hep bulmayı ve anlamayı amaçladığım hiçin içindeyim artık. 

Tam da olmayı istediğim noktadayım…

İnsanoğlu nankördür der Tanrı kitapları. Ve anlamsız gelir insana bu sözler. Hep itiraz eder: “Her şey senin için” diye. Bilmez nasıl bir gafletin içinde olduğunu. Unutmuştur çünkü hiçlikten geldiğini ve bilmez hiçin nasıl bir acı olduğunu. Bir yaprak kadar değerin yoktur hiçken. Ve varoluşun ne mucizevi bir şey olduğunu unutmuş bir şekilde hep ister daha fazlasını. Ona verilen mucizenin kıymetini bilmez ve hep ister. Nankördür çünkü. Elindekinin kıymetini anlasaydı eğer ister miydi bir gram fazlasını?

Bilemedik.

Bilemedim…

Kaybetmeden en değerli olanı, varamadım bu sırra. 

Kaybetmek!

Sana verilen en değerli şeyin kıymetini bilememek…

Keşke aramasaydım. Keşke hiç. Bulamasaydım. 

Yetinmek değildi bu. Aslında verilen; istenilenlerin en üstünüydü. Ama göremedim…

Olmayı beklemediğim yerdeyim artık. Hem de en olmak istediğim yerken başta…

Hiç’liğin ortasındayım.

Hiç’im…

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir