Dağlar, taşlar, hayvanlar kadar aklımız yoktu kabul ettik en büyük yükü. Ve düştük ana rahmine başımıza geleceklerden habersiz.
Bilseydik kabul etmezdik. Kabul etmeseydik bilemezdik. Bu nasıl bir paradoks ki bizi sınavların en zoruna sokan. Öyle bir mükemmellik ki sevmemek ne mümkün O’nu. Ama O’ndan yaratılmış olanın kendini sevmesi, nefis. Ve nefis olan her şey günah. Kurtar bizi ya Rab bu yaşamak yükünden. Çünkü belli ki sınav başlı başına bizim kaybetmemiz üzerine kurulu. Karşımda elma ağacı ama yemek yasak. Aklımda deli sorular ama sormak günah.