Saniyelerin birbirini tüketmesi gibi tüketiyorum kendimi.
Zamanla geçer deyiminin çaresiz kaldığı bir yerdeyim.
Ne çıkabiliyorum yüzeye ne de tam anlamıyla batabiliyorum.
Arafta kalmışım.
İğne ucu kadar bile ışık yok.
Sanırım gecenin sabaha en yakın olan anındayım zifiri karanlık.
Anlar sonsuz parçaya bölünmüş ve içinde kaybolmuşum.
Sabahın olacağı inancını yitirmişim.
Çıkış, çıkış yok…