Sessizce çaldı kapıyı kimse duymasın diye ve girdi içeri. Zaten girecekti neden vurduğunu O’da bilmiyordu. Hem biri içeri girmeyi kafaya koymuşsa izin istemezdi kimseden. Ama O, o kadar masumdu ki kapıyı çaldı hırsızlık yapacağı yere girmeden. Ne aradığını biliyordu ve görür görmez aldı, sardı sımsıkı. O kadar sarılmıştı ki O’na, biri onu yakalasa elinden almaya utanırdı. Çünkü O, en çok O’na yakışmıştı.
Hiçken Yok Olmak…
Cehaletin verdiği mutluluktu bizi yaşama sürükleyen. Ama nerden bilebilirdik bizi en kuytu acıların içine çekenin yine o merak olacağını. Tanrısal bir güçle bilseydik belki istemezdik yaşamayı bu kadar. Hiçken mutluyduk ama varolanı yitirdiğimizde yok olduk. Var olanı yitirmek daha zordu hiçlikten. O yüzdendir ki tüm düşünürler hiçliği seçerken biz onları anlamadık ve müstehzi bir tavırla, aslında kendimizle alay ettiğimizi bilmedik, bilemedik. Bilseydik yapmazdık. Bilselerdi yapmazlardı.
Hiçlik
Siz hiç kendinizi en dipte hissettiniz mi? Renklerin tüm çeşitliliğine karşı karanlığın en yoğun tek rengi. Her tarafınız düşman duygularla sarılmış, ruhunuz zaptedilmiş. Düşünceleriniz bile tüm umutlardan arındırılmış. Diliniz yabancı dillerce sömürülmüş. Ve hiç kendinizi bu kadar güçsüz hissettiniz mi duyguların en büyüğüne karşı…
Beşer sevince insan olur…
Beşer iki azın birleşmesinden meydana gelir. Ama yine de bir tam değil ancak bütünün parçaları olurlar. Peki ne zaman biter bu azlık? Eğer ben başka bir azı tamamlayamıyorsam ne işe yararım? Ve hangisi benim azım? İşte yaşamın ereği de tam manasıyla budur. Ne zamanki bir azı sevmeye başlar ve onunla birleşirsen tam olursun. O yüzdendir ki beşer ancak sevince insan olur…
Ceviz Ağacı ile Topal Yunus’un Hikayesi
Burda bir dostumuz var:
Cerkes’in
Kavak koyunden.
Buyuk kitaplar gibi
icinde bir seyler sakli.
Akilli adamlara
ajans haberlerine
ve bilmeceye merakli.
Adi: Yunus.
Atesimizi yakip
suyumuzu veriyor.
Agaclardan
ve gunlerden konusuyoruz.
Herhal ilerdedir
yasanacak gunlerin
en guzelleri.
Simdilik
sohbetimizde kederi:
kesilip
satilmis
bir ceviz agacinin…
Şiirlerin Ontolojisi
Tüm yaratılışlar, büyük bir acının sonunda çıkar ortaya. Tıpkı bir bebeğin masumiyetinin ardında yatan doğum sancısı gibi. O yüzdendir şairlerin mutsuzluğu. Kalbin parçalanmasının ardından sızan sözlerdir şiirler çünkü…
Şizofrenik Hayatlar
Dışarıda şizofrenik bir hayat var;
Sinirlerine hakim olamayan psikologlar,
Adaleti unutmuş hakimler,
Öğrenmekten aciz öğretmenler,
Duygusunu yitirmiş şairler
Ve acıdan anlamayan dostlar…
Kendine Karşı
İnsan kendini satrançta yenebilir mi? Her şeyle baş edebilirim ama kendimle asla. Çünkü rakibimin her şeyini biliyorum: Neden hoşlanır,neye kızar,neye üzülür ve tüm zaafları. Sere serpe.Her ne kadar çabalasamda üstesinden gelemem bu yükün. En iyisi akışına bırakmak…
Sakat Kanatlar
Üzerimde sakat bir kuşun ağırlığı var. Kullanamadığım kanatlarımı taşıyamıyorum artık. Kesip atmak canımı yakar belki. Ama huzur buna bağlı…
Tanrısal Şey
Sonsuz ve karmaşık olan “Şey”. Tanrı başka bir kelime ile ifade edilmek istense sanırım kullanabileceğimiz en anlamlı mefhum. Hem varolanı ve olmayanı karşılıyor hem de kendinden başka bir kelime ile ünlenemiyor.