Philosopher
Neden Felsefe?
İnsanlar hep bir merak fıtratı üzerine doğarlar.Şüphesiz ki bunun en büyük kanıtı 0-6 yaş grubundaki çocuklardır. 3 yaşına kadar bebekler etrafında gördüğü her şeyi tanımak için ağzına götürme eğilimindedir. Daha sonrasında ise dil öğrenilir ve ailelerin kabusu olan ve bitmek bilmeyen sorular başlar.
İnsan kötüyle doğrudan karşılaşmadığı sürece kavramasıda zor oluyor. Mesela ben ilk telefonumu çaldırana kadar hırsızlığın dizilerde olan bir şey olduğunu sanırdım. İnsanların birbirine bunu nasıl yaptığına hala anlam veremiyorum. Hatta insanın kendisine bunu nasıl yakıştırdığını asla anlamayacağım. Bir insanın başkasını aldatması nasıl bu kadar kolay olur? Aldatılan kimdir? Kötülüğe uğrayan mı yoksa bunu yapanın kendisi mi? Bir insanın güvenini çalmak sıradan bir olay mı gerçekten? Hayata dair her şeyini elinden almak değil mi bu? Aldatılan bir daha nasıl güvenecek? Ömür boyu başkalarından hep kötülük bekleyerek yaşamasına sebep olmak nasıl bir vicdana sığar? Kötülük bir kere yaşandığında insana dair ne kalır ki o bedende artık?
“Becerebildiğim tek bok vardı: ağlamamak. Belki de ağlayamamaktı bu, beceriksizliğim yani. Bilmiyorum. Artık onu da beceremiyorum, ya da beceriyorum bu işi artık, lar ler nuz…
Ben iyiyim yavrum, gözlerim ağlıyor.
Fevzipaşa bulvarına selam. güvercinlere de.
Benim olan her yerinden öperim”
Ferhan Şensoy
28.02.2018 – 26.08.2021
Tüm yazılarımda, tüm şiirlerimde hep bulmayı ve anlamayı amaçladığım hiçin içindeyim artık.
Tam da olmayı istediğim noktadayım…
Harbediyoruz.
Kendi mezarımızı kazmak niçin?
Belki de doğrudur topraktan gelmekliğimiz
ve çekiyordur ten toprağı
özüne dönmek için…
1000 sayfalık resimsiz kitabımda, Türkiye’de basılmış gibi yalnız hissediyorum kendimi. Kitap okuma oranı, saf sevgi barındıran ilişki oranından bile düşük olan bir ülkede kim okur ki beni. İçi dopdolu bir kitap yerine para basımında kullanılsaydı kağıtlarım keşke. En azından el üstünde tutulurdum yalandanda olsa.
Dünyanın sessizliğe bürünmesinin ardından tam bir yıl geçti. Her sabah olduğu gibi bilgisayarımdan geçen senenin sabah haberlerini izliyorum. Son kalan kahvemi de bitirdim. Sanırım şimdilik suyla idare etsem iyi olacak. Ama acilen gezmediğim evleri tespit edip kahve aramam lazım yoksa bu baş ağrısı beni çıldırtacak. Çok komik. O kadar yıl şehrin gürültüsünden şikayet edip şimdi tam da sessizliğe kavuşmuşken zihnimin kendi gürültüsünü susturmaya çalışmak. Sanırım Tanrı üzerimdeki etkisini hala hissettirmeye çalışıyor. Elinde kalan sadece ben olunca kaderime yoğunlaşması kolay tabi. Milyarlarca insan varken O’ndan saklanması zor değildi ama şimdi hep kafamın içinde ve tek oyuncağınada iyi davranmadığını söylemek yanlış olmaz. Kim bilir belkide benden başkaları da vardır.
İnsanlar doğaları gereği hata yapmaya mahkumdurlar. Ve bu hatalarından ders çıkarabildikleri kadar bilgiye sahiptirler. Bu bilgi insanları üstün bir mertebeye taşır. Cahillikten bilgeliğe geçiş gibi. Tabi burdaki bilgelik, her şeyi bilen manasında değil, bir şeyleri bilme anlamında kullanılmıştır. Veya başka bir deyişle beşerlikten insanlığa geçiş anlamındadır. Çünkü insan doğduğunda sadece biyolojik varlıktır, bu da onu beşer yapar. Ancak büyüdükçe, etrafındakileri anlamlandırmaya başladıkça beşerlikten kurtulur ve insan olmaya başlar.
Nitelikli hırsızlık zeka gerektirir ama aklı olan hırsızlık yapmaz.
Ben sen olmuşum
Sen ise ben
Benimsin
Bendesin
Bensin
Seninim
Sendeyim
Senim
Sen, ben birlikte biz değiliz
Ben ve sen tekiz
Farklı bedende aynı ruhuz
Biriz…